Cerita Cekak " Koran Cilik "

Koran Cilik

“Koran, koran. Ayo pak bu tumbas Koran, boten larang mung kalih ewu. Mangga dipuntumbas Pak, Bu.” Anak kang durung pantes nyambut gawe wis ngupaya rana rene kanggo mangan. Neng papan ngendi wae diparani, neng dalan, neng omah – omah warga. Upaya kang gedhe kuwi dilakoni kanggo urip. Bocah kang kudune ana ing papan pawiyatan, dolanan, gegojegan karo kanca – kanca, nanging ora kanggo Ucup, bocah kang awit cilik mula wis mbanting tulang kanggo nyukupi uripe. Iya, dheweke pancen bocah kang duweni tekad keras kanggo nguripi awake lan kakange kang lagi mujur ana ing kasur. Wis telung taun, kakange teturon ana ing kasur. Ucup lan kakange mung urip cah loro, ora ana wong liya ing omahe.  saben dina sing ngrumati kakange ya mung Ucup, wong tuwane ora ngerti lunga ngendi. Awit bayi mula Ucup ditinggal wong tuwane, saben takon marang kakange ngengingi wong tuwane, kakange ora tau jawab, dheweke malah nesu lunga ninggalna Ucup. Mula awit iku Ucup wis ora wani takon – takon maneh ngengingi wong tuwane marang kakange, dheweke kuwatir yen kakange lunga maneh. Sanajan dheweke kepengin banget ngerti kaya piye wong tuwane, nanging kabeh iku bisa disimpen rapet – rapet dening kakange. Saben ngerti bocah – bocah liya padha gegandhingan karo bapak ibuke, dheweke sedhih, nganti ora krasa yen eluhe tumetes. Ucup pancen bocah kang duweni andhap ashor marang sapa wae, ora mung kakange. Mula ora salah yen akih wong padha asih marang dheweke, sanajan ta ora ana wong tuwa neng sampinge, nanging tansah ana wong kang tresna marang dheweke. Kuwi kang gawe semangat awake.

                Sawijining dina, nalika Ucup lagi dodolan Koran ing dalan, dheweke ngerti yen ana copet kang arep nyopet ibu – ibu. Banjur dheweke duweni niat arep nulungi ibuke, nanging durung nganti tekan jambrete malah wis mlayu lan ngwehake dompet mau marang Ucup. Kirane Ucup dompet kuwi isih utuh, lan dheweke duweni niat arep balekake dompet kuwi marang sing duwe. Nanging niat apike kuwi mau, malah ditampa elek dening warga ding padha ngejar maling mau, para warga mau ngira yen Ucup kuwi sing wis jupuk dompete ibu – ibu mau. Ucup nyoba jelasna nanging, wong – wong padha ora percaya, banjur dheweke digawa menyang kantor polisi.

                “Bocah cilik kok wis wani nyolong, bapak ibumu kuwi piye. Isa didik anake apa ora.” Omonge salah sijine bapak – bapak sing gawa Ucup neng kantor polisi.

Krungu yen bapak ibuke digawa – gawa, dheweke san saya sedhih. Kepiye carane ora sedhih, yen wong kang disayang kuwi ora salah lan ora ana hubungane karo perkara kuwi malah disalah – salahake.

                “Pak polisi, samenika kula boten maling, Pak. Kula menika sadeyan Koran, kula boten maling, Pak.” Omonge Ucup nyoba jelasna marang polisi kang ana ing ngarepane.

                “ngene nang, yen pancen awakmu iki dudu maling, mula undangen lan hubungi keluargamu saiki.” Sambunge polisi.

                “Ngapunten Pak, samenika kula boten tinggal kaliyan tiyang sepuh kula. Kula namung kalih kakang kula, ingkang nembe gerah pak. Sampun tigang taun ing kasur, Pak. Pak ampun ukum kula, kula boten maling pak, samenika kula badhe nulungi ibu – ibu ingkang badhe dicopet. Nanging maling wau malah maringake dompet wau dhateng kula, Pak.” Ucape Ucup kang lagi nyoba jlentrehna apa kang sebenere kelakon.

                “ya wis yen pancen awakmu iki dudu maling, apa pancen maling. Entenana nganti sing duwe dompet iki mau mrene.” Sambung pak polisi.

Wis ana karo tengah jam anggone Ucup ngenteni tekane ibu – ibu sing duwe dompet, ora suwe ana suwara wong mara.

                “Bu, manga lenggah rumiyin.” Ucape pak polisi nyumanggakake ibu – ibu mau.

                “Bu, menapa tiyang ingkang sampun mundhut dompetipun panjenengan menika, tiyang alit menika ?” takone pak polisi kanthi nyudhing Ucup.

Ibu – ibu mau nyoba ngeling – eling kedadeyan mau, lan uga nyawang Ucup kang ana ing sandhinge.

                “sanes, Pak. Boten,,, samenika boten adik niki. Tiyang ingkang sampun mundhut dompet kula wau yuswane kinten – kinten sampun kalih dhasa, boten adik niki.” Ucape ibu – ibu mau anggawe ayeme atine Ucup.

                “Yen ngono, dudu cah cilik iki ta Bu ? takone pak polisi rada ewuh amarga ora gelem ngrungokna katrangane Ucup. Ibuke mung mantuk wae.

                “Dek Ucup. Apuranen ya. omahmu ngendi , Dek ? mengko ben diterna Pak Sutris.” Pak polisi nakoni Ucup kanthi nunjuk bapak – bapak sing ana ing sandhinge.

                “Boten usah repot – repot, Pak. Kula boten badhe wangsul kok. Kula bade nyambut damel.” Jawabe Ucup nolak patulungane Pak polisi.

                “Loh awakmu kerja apa, Nang ? awakmu ora sekolah ta ?” Pak polisi takon maneh kanthi kaget, amarga bocah cilik sing kudune sekolah malah wis nyambut gawe.

                “Kula boten sekolah, Pak. Kula boten gadhah arta kagem biayai sekolah.” Jawabe Ucup

                “Loh bapak – ibune adhik teng pundi ?” takone ibu – ibu sing kecopetan mau.

                “Kula boten mangertos, bapak – ibu kula wonten pundi, Bu. Awit cilik kula lan kakang kula sampun ditinggal bapak – ibu kula tindak teng pundi kula boten mangertos.” Jawabe Ucup.

                “Lah saiki awakmu mung urip karo kakangmu, Dhik ?” takone ibu – ibu mau.

                “inggih, Bu.”

                “Ngene wae, Nang. Awakmu iki isih cilik kudu sinau kanggo sangu tuwamu besok. Nang saiki awakmu tak jupuk dadi anak angkatku, kebetulan aku lan garwaku durung diparingi putra. Mengko awakmu tak sekolahna nganti lulus sarjana.” Omonge pak polisi.

                “Boten, Pak. Menawi kula dipunpundhut putra, mangkeh kakang kula pripun ? kakang kula nembe gerah, Pak.” Jawabe Ucup nolak patulungane Pak Burhan Polisi sing wis nangnkep dheweke.

                “Ngene, Nang. Awakmu lan kakangmu mengko neng omahku. Mengko kakangmu supaya dirawat rewang sing ana ing omahku, Nang. Lan awakmu sekolah kanthi bener Nang.” Jawabe pak polisi kanthi tulus bantu Ucup.

                “Dhik, trimaa apa sing diomongna bapake dhik. Iki ora mung kanggo awakmu, iki uga kanggo kakangmu. Awakmu bisa gawe senenge kakangmu lan wong tuwamu sing wis lunga ninggalna awakmu, Dhik. Trimaa Dhik.” Sarane ibu – ibu mau.

Sakwise kedadeyan iku mau, Ucup mikir – mikir baba pa sing ditawarna Pak Burhan. Kakange sing ngeti adhike lagi ngelamun banjur nyedhaki adhike lan nakoni apa kang dipikirna. Sadurunge Ucup mamng arep nyeritakna apa ora, nanging Ucup banjur nyeritakna apa kang kedadeyan ing awan maul an crita bab tawarane Pak Burhan. Krungu apa kang dicritakna Ucup baba pa kang ditawarna Pak Burhan, kakange banjur nolak tawarane Pak Burhan. Dheweke kuwatir yen Pak Burhan kuwi wong licik sing bakal ngedol adhine, Uucp nyoba nyeritakna kepiye latar belakange Pak Burhan kuwi mau, nanging tetep wae ditolak kakange.

Esuke Ucup ketemu karo Pak Burhan, banjur ditakoni ngenani tawarane Pak Burhan. Ucup blaka marang Pak Burhan ngengingi omonge kakange. Dheweke sedhih marang omonge kakange, amarga yen kakange tetep wae nolak dheweke ora bisa sekolah kaya apa kang diimpekna awit biyen. Pak Burhan lunga neng omahe Ucup kanggo jelasna niyat apike marang kulawargane Ucup. Sadurunge kakange tetep wae nolak, nanging dheweke ora tegel ngeti adhike nangis amarga niyate sekolah bakal ilang amarga kakange ora setuju marang tawarane Pak Burhan. Banjur kanthi spontan dheweke mantuk nalika Pak Burhan takon kaping terakhir marang kakange Ucup. Ngeti kakange setuju, Ucup banjur ngrangkul kakange kanthi nangis. Dheweke ora percaya yen bakal isa sekolah kayata bocah – bocah liyane.

Ucup wis ana ing kelas 1 SD, sanajan umure luwih setahun ing kelas 1 SD. Nanging dheweke tetep semangat nggayuh ilmu. Apa kang diomongna Pak Burhan pancen bener, Pak Burhan nguripi Ucup lan kakange kanthi tulus, Ucup lan kakange wis dianggep kaya anake dhewe. Samono uga garwane Pak Burhan uga tulus ngrawat Ucup lan kakange. Ucup seneng amarga bisa ketemu wong kanga pike kaya Pak Burhan lan garwane. Dheweke duweni tekad bakal gawe senenge Pak Burhan lan garwane, ora lali uga kanggo kakange.

Tamat